༺شاه بانـوجانـ ༻

آرزوهات زیادی خالصانه و صادقانست 

آرزوی منم اینه که تو به همش برسی♡

احیانا بعد دو سال چیزی که بگم باعث تنفر شه ولی یاد آور خاطراته و من یادم مونده حافظه خوبی داری برای همین بیا امیدوار باشیم منو یادت میاد...

مامان پریسایی... 

پریسایی... انصافا دلتنگ گذشته ام... هر سال که چه عرض کنم، روز به روز که میره جلوتر میگم دریغ از پارسال.

فضای بیان سنگین شده. 

قبلا این مدل نبود. انگار همه کلا وا زدن... 

خسته ام...

کاش خدا یه نظر کنه به دعاهات و مستجابشون کنه.. حس میکنم من، تو، همه... بهش نیاز داریم.

وای.. کلی حرف دارم بزنم :))

بذار اول با سلام و احوال پرسی کردن شروع کنم و دو تا قهوه بریزم برای خودمون. 

چه طوری مامان پریسایی؟ بهتری؟ 

امیدوارم بهتر باشی و شب که می‌خوابی بگی یه روز دیگه هم گذشت و من هنوزم دارم ادامه میدم. 

موهیتوی من ....

از اینکه می‌بینم هنوز لقبمم یادت مونده لبخند رو لبمه... می‌دونستم حافظه‌ ی خوبی داری

خوبی؟؟؟ 

سلامتی فدات شم. روزها همین طور می‌گذرن و با این حال من هنوزم زنده‌م. فکر کنم این خودش یه پوئن مثبت باشه😂 البته اگر نمردنمو زیر بار درس به حساب نیاریم 

وای بغض کردم ...دلم تنگ شده برات فداتشم

الهی دورت بگردم... 

بخدا منم همین طور. چند وقتیه دلم خیلی هوای بچه‌ها رو کرده بود، برای همین با خودم گفتم بذار بیام حال و احوال پرسی... و خوشحال این کارو کردم. الان حس بهتری دارم. 

معلومه ک یادم مونده مگه میشه یادم بره تورو

وای... *اشکی شدن*

ندارم هیچی بگم... بیا بغلت کنم ولی

خیلی نگرانت شدم پیام نمیدادی  

بهت بگم چه اتفاق‌ها این مدت افتاد روی سرت شاخ سبز میشه... هنوز دارم تاوان پس میدم. 

نگران نباش می‌گم بهت... بذار اول جواب همه‌ی حرف‌هاتو بدم... چیزی که هست، وقته فعلا 

بعد من راه ارتباطی دیگه ای ندارم ..وبم نداری ک پیام بدم بهت عزیزم 

فدات شم...

منم راه ارتباط دیگه ای ندارم.

قبلا ها گوشی نداشتم چون کنکور داشتم، الان هم گوشی داشتن روانمو می‌ریزه بهم برای همین ندارم.

اشکالی نداره عزیزکم. همین که میدونم به یادم بودی برام کافیه و دلمو گرم میکنه. 

محدثه ی قشنگ چشم رنگی من

واو.. رنگ چشم‌هامو هم یادت مونده... بنازمت مامانییی :)))) 

من تورو یادم نمیره هیچ وقت ...

موندم چه کار خوبی کردم که الان دارن حرف‌های خوب بعد مدت‌ها می‌شنوم...

منم تو رو یادم نمیره... کلا تنها چیزی که دارم گذشته امه که اون رو هم مرتب تک تک روزهاشو برای خودم مرور میکنم 

از خودت بگو ..حالت چ طوره چیکارا میکنی 

مدت زیادیه حرف نزدیم :))

آره، مدت زیادیه حرف نزدیم.

فکر کنم 2 الی 3 سالی میشه نه؟ 

معلومه که حرف میزنم دلبرم... الان مینویسم تا جایی که بتونم. 

پیام هام رو هم کوتاه نگه میدارم تا نخوای برای جواب دادنش مشکل داشته باشی و صفحه رو هم جا به جا کنی 

خب... داستانمو باید فکر کنم از جایی شروع کنم که من یازدهممو تموم کردم و میخواستم برم دوازدهم. 

ببین، کلا مامان من از دوست‌هایی که من سال یازدهم داشتم خشم نمیومد. منم کلا اون دوران،فکر کنم به خاطر بلوغ بود یا شاید هم به خاطر فشار روانی کرونا و یا شاید هم هر دو، کلا از مسیر درس خوندن فاصله‌ی شدید گرفته بودم و از کسی که هیچ وقت ریاضی‌شو زیر نهایتا 17 نمیگرفت، به جایی رسیدم که تک میاوردم. 

و مامانم این وسط، دوستامو مقصر می‌دونست. میگفت نمی‌دونم تو رو بردن سمت خیلی آهنگ گوش کردن، بد شدن و کلی دلیل دیگه نمیخوام با گفتشون این پیامو طولانی کنم. 

خلاصه تهش بخوام حرفهامو خلاص کنم این میشه که من یازدهمم رو زوری با معدل 18 و نمیدونم چند تموم کردم - دروغت نگم تک ریاضی رفت روی مغزم و کمی منو به خودم آورد درس بخونم، برای همین ترم دوم بهتر خوندم - و خواستم برم دوازدهم. 

دیگه این موقع مدرسه ی ما، تیزهوشان به درد نخور، ایده ای داد بیرون مبنی بر اینکه شما کل تابستون رو بیاین مدرسه و از اون طرف بهار رو نیاین مدرسه و درگیر کنکور شید. که بعدا مشخص شد دروغی بیش نبود و سال تحصیلی 9 ماهه ی ما، 12 ماهه شد. 

وقتی خواستیم ثبت نام کنیم برای سال جدید، مامانم نمی‌خواست من کلا با دوستهام که دیگه باهاشون نبودم - چون خودش منو جبور کرده بود باهاشون نباشم - توی یه کلاس باشم. 

برای همین دست به دامن ناظم مدرسه برای تعویض کلاسم بود و از اونجایی که هیچ بخاری از این عوامل کادر مدرسه بلند نمیشه، چنین اتفاقی رخ نداد. 

اون موقع ها، مامانمو فاز کنکور برداشته بود و برای من هم اندازه ی سر سوزنی چنین مطلبی اهمیت نداشت.

برای همین مامانم یه مشاور گرفت و اون مشاور هم عین مته تاکید داشت نباید بریم مدرسه و باید بیشتر خوه بمونیم و درس بخونیم تا اینکه بخوایم درگیر معلم های مدرسه و چرت های محضشون بشیم.

حرف های هر روزه ی مشاورم و دلایل مامانم که نمیخواست من توی اون کلاس با دوست هام باشم و لهمیت خدایی که کنکور باهاش داشت، موجب این شد تا مامانم منو از مدرسه ی تیزهوشان بیاره بیرون و ببره یه ناکجا آباد، که در قبال گرفتن مقداری کاغذ که بهش میگیم پول، منو غیر حضوری ثبت نام کنه. یعنی فقط برم امتحان خرداد بدم و بس.

چرا همچین حرکت ننگینی رو کردیم که الان حتی مامانم هم ازش پشیمونه؟ چون مدرسه ی تیزهوشان اون موقع تاکید داشتن غیر حضوری نداریم. خب لعنت بهتون!

با دختری که کلا کیلومترها از درس خوندن فاصله داشت و به تازگی، نه مشقی داشت بنویسه و نه هیچی کلا میتونی حدس بزنی بعدش چی شد.

بله درسته! من کلا دیگه درس نمیخوندم.

جای درس خوندن، فیلم می‌دیدم و سر کلاسای آنلاین موسسات مختلف که دیگه اونها یعنی نقش مدرسه داشتند میخوابیدم.

تهش بیا فرض بگیریم من به خودم اومدم و درسامو خوندم تا لاقل نهایی رو پاس کنم. نمرات خوبی رو هم گرفتم... با توجه به این که هیچی نمیخوندم، اونم برای مدت دو سال تقریبا، روش های درس خوندم یادم اومد و انصافا عین چی میخوندم... زیستمو گرفتم 19.75 و فیزیکو 19.25

ولی خب قاعدتا مشخصه چی شد... انتظار نداشتی که همون سال اول قبول شم؟

سالی که کنکور اولم بود که میشد سال 1401، سالی که آخرین باری بود عمومی توی کنکور بود، پشت کنکو با رتبه ی بسیار بدی موندم.

سال بعدش که میشه کنکور 1402، یعنی همین امسال، من واقعا مثل چی درس خوندم. دلم میخواست دیگه هر چی گه هست تموم شه.

مامانم هم دیگه مثلا قبلش، فاز کنکور ورش نداشته بود...

بعدش یهویی، تز دادن شما باید ترمیم معدل کنید اگر میخواید، چون معدل تاثیر 40 درصد داره توی کنکور.

و اینجاست که من توان کار سال قبلو پس میدم.

من مدرسه‌مو غیر حضوری کرده بودم... کارنامه ای که به من داده بودن با دو نمره ی متفاوت و مستمری هایی بود که من اصلا درش شرکت نکرده بودم. این مدلی بود که تو فکر میکردی بهداشتی که 13 گرفتی، 19 رد شده.

و منِ کور، ندیدم این تفاوت نمره ها روی توی برگه ام و فکر میکردم چون همه ی درس هام بالای 19 اس، نیاز به ترمیم نداره.

تا اینکه امسال نتیجه ها اومد.

منی که واقعاااااا با درصدهام گل کاشته بودم، با تراز معدلی که بهم دادن حقمو خوردن و من رشته ی پزشکی رو دو دوستی تقذیم شخص دیگه ای کردم که کنکوری از من بدتر داده بود، ولی چون تراز معدل یکم بالاتری به من داشت، صندلی منو گرفته و منم صندلی اونو.

*سانسور بفرما*

حقم بود 1000 شم.... حقم بود پزشکی بیارم...

حقم این نبود 4000 بیارم و توی دانشگاه اصفهان که با خونم فقط 20 دقیقه فاصله داره، ژنتیک بخونم... رشته ای که مفت نمی ارزه و تنها راهش مهاجرته.

حق منی که رتبه ی 10,000 هزار سال قبلمو میتونستم هزار کنم، رسما ی صفر ازش کم کنم، به دلیل عدم ترمیم معدل، شدم 4000....

اون وقت کارنامه ای دیدم که من از کنکور بدتری داده بود ولی به علت معدل بهتر، الان رفته پی کارش

حقم واقعا نبود.

منم برای اینکه فقط میخواستم همه چیز تموم شه فقط، یه چیزی زدم دانشگاه که فقط قبول شم و برم پی کارم...

الانم ترم دوی این رشته ی مسخره ام...

دارم به فکر کنکور مجدد میوفتم...

خب راستش، افتادم... دارم برای این کنکور کنار کارهام میخونم...

جدا میخوام حقمو پس بگیرم... من باید روی صندلی پزشکی می نشستم، نه اینکه معلوم نیست چی بخونم....

گریه دارم....

وای.. جدی دوسال از زندگیمو خلاصه کردم...

خسته نباشی میگم به خودم😂

همین دیگه دورت بگردم... این داستان من بود.

بالا و پایین زیاد داشته، مگه نه؟

الهی بگردمت...

ایشالا همه چی طبق روال قبلش شه و لاقل بتونی دانشگاهت رو ادامه بدی.

نیازی نداری زور بزنی بهم بگی چه اتفاقی افتاده اگر اذیتت می‌کنه. 

البته یکم توی وبت چرخیدم یه چیزهایی دستم اومده ولی خب، الان فعلا ترجیح میدم سکوت کنم.

من اینو قبلا هم گفته بودم فکر کنم، ولی بازم میگم. گذر زمان، زخم‌ها رو التیام نمی‌بخشه ولی زمینمون میزنه. برنده اونیه که فقط ادامه بده و جاهایی هم که می‌تونه ریسک کنه. 

الهی... پس چرا سر کنکور هول کردی فدات شم؟ باید سر جلسه به خودت میگفتی پریسا تو 5 ماه تلاش نکردی که بخوای گند بزنی الان...

 تو که خیلی آزمون‌هاتو خوب می‌دادی🥺

من می‌دونم تراز معدل خیلی‌ها رو، از جمله خودم، زمین زد ولی آرامش داشتن سر جلسه خیلی مهمه🥺

البته شرایط حالِ روحی هم خیلی مهمه... به نظرم یکم استراحت بده به خودت و دوباره تلاش کن.

تو هم حقت اینه دکتر یا دندون پزشک شی :)

آره رشته ام بد نیست... علاقه هم داشتم. من کلا به خاطر درس‌های دوازدهم، مخصوصا درس های 1 تا 4، به ژنتیک علاقه مند شدم.

اتفاقا به مامانم یه بار گفتم... گفتم، اگر من پزشکی قبول شم، دوست دارم تخصص ژنتیک بخونم. 

واقعا علاقه دارم.

ولی این رشته ای که من میخونم بیشتر آزمایشگاهی و این جور چیزهاس و رسما داره دلمو چرک میکنه.

آره فدات، من رتبه ام یه جوری بود پرستاری یا حتی فیزیوتراپی بیارم اما بنا به دو علت هیچ کدوم رو نرفتم. یک، من مامانم خودش پرستاری همین دانشگاه اصفهان رو خونده و اینجا دانشکده ی پرستاری دقیقا جلو دانشکده دندون پزشکیه... قشنگ رسما طرف فقط حسرت میخوره... از طرفی مامانم میگه پرستاری خیلی شغل شریفیه ولی به درد نمیخوره. اینقدر که همه محل دکترها میدن، محل پرستار نمیدن

از طرفی فیزیو تراپی هم من خودم دوست نداشتم... برای همین نه پرستاری زدم و نه فیزیو تراپی.

وایییییی مامان پریییی عصبی شدددد

*خزیدن یه گوشه

ببخشیددد

دیگه تکرار نمیشه🥺 

نمیگم میتونم هر روز بیام اینجا ولی قول محدثه ای میدم که حداقل هفته ای یه بار بیام❤